تشدید خشونتها در کشور نشان از آن دارد که تلاش ها برای کشاندن مخالفان مسلح به پای میز مذاکرات دست آوردی چندانی نداشته است. به رغم انتقاد های جدی که در مورد روند صلح، نحوه اجرای مذاکره با مخالفان مسلح دولت و امتیاز دهی به آنان از جانب حلقات مختلف صورت می گیرد، مقامات حکومت افغانستان همچنان مصر اند که با روشهای نا کار آمد گذشته بتوانند با طالبان واردگفتگو و تفاهم شوند. اما این گونه تلاشها و امتیاز دادن های یکجانبه به مخالفان نه تنها موفقیتی در پی نخواهد داشته بلکه دست آورد های چندین ساله افغانستان را از بین خواهد برد.
در سالهای گذشته همواره حکومت وعده داده است برای آنانکه به روند صلح می پیوندند، امتیازهای فراوان قایل خواهد شد و آنانرا در قدرت سهیم خواهد ساخت. این امتیاز دادن ها همچنان نیز ادامه دارد. ولی امتیاز دادن های از این دست، تجربه نشان داد که به صلاح کشور تمام نشده است. زیرا امتیاز دادن به این افراد اولا اینکه دیگران را وسوسه می کند تا با ایجاد نا امنی و پیوستن به مخالفان یا تشکیل گروپ های تخریبی جدید، بتوانند دولت و شورای صلح را تحت فشار قرار دهند تا برای شان امتیازات لازم را فراهم نماید.
در واقع این عمل باعث می شود که بهانه ی خوبی برای عده ی فرصت طلب فراهم شود که از این مدارا و تسامح دولت به عنوان یک ابزار فشار بر علیه خود حکومت استفاده نمایند. از جانب دیگر اینکه مسلما با پیوستن تعداد بیشتر افراد به صفوف مخالفین روحیه مخالفان قوی ترشده و نا امنی ها و اخاذی از مردم ودولت بیشتر خواهد شد. همین اکنون هم کم نیستند افرادی که در شاهراه ها و سرک های عمومی در کشور به اخاذی و سرقت اموال مردم تحت نام طالب و مخالف حکومت با بهانه های مختلف اقدام می کنند. این امتیاز دهی ها به این افراد با عث تشویق بیشتر آنان و افراد دیگر برای دست زدن به اقدامات مشابه خواهد شد.
حوادث وانفجار هایی که گاها در شهر های مختلف کشور رخ می دهد نشان می دهد که مخالفان حکومت به این باور رسیده اند که با خشونت افرینی های بیشتر امتیازات بیشتر را بدست می آورند. بنا بر این برای مهار این خشونت ها و ممانعت از اقدامات بعدی مخالفان، بهترین راه این است که در قدم نخست ولایات نا امن کشور از وجودمخالفان معاند پاکسازی گردد و به آن دسته ازمخالفانی که به روند صلح می پیوندند همان امکانات عادی که برای یک شهروند عادی فراهم است را دولت فراهم سازد. آن هم برای آن دسته از مخالفانی که حقیقتا زمین و سرپناه و امکانات اولیه زندگی را در اختیار ندارند. این عده می توانند پس از آن که به جنایت های آنان رسیدگی صورت بگیرد مستحق دریافت کمک های دولت باشد همانگونه که سایر شهروندان کشور نیز در صورت ارتکاب جرم چنین اند.
اما دادن امتیازات خاص و زیاد برای این عده مسلما پیامد های سوء بدنبال خواهد داشت و نه تنها به تسریع روند صلح کمک نخواهد کرد که باعث تقویت نا امنی ها و شکل گیری ذهنیت های منفی نسبت به تلاش های صلح در کشور خواهد شد. مطمئنا نمی توان گفت دولت و شورای صلح بدنبال شکل گیری چنین ذهنیتی در شرائط کنونی برای جامعه افغانی است. پس بیش از این با امتیاز دهی های بی مورد به مخالفان به تشدید خشونت ها و تنشهای بیشتر در کشور کمک نکنیم.
اما عامل اساسی تر ناتوانی در مهار جنگ این است که یک همکاری جدی و حمایت قاطع و همه جانبه غرب از روند صلح با روشهای کنونی آن در مقام عمل وجود ندارد. غربی ها نگرانی های دارند که همواره به زبان های مختلف از جانب مقامات غربی بیان می شود و نبود یک استراتیژی مشترک و مشخص دراین زمینه با دولت افغانستان از عوامل عدم موفقیت تلاشهای صلح است. وجود دیدگاه های متفاوت در خصوص صلح و شرائط آن است که به نظر می رسد مانع پیشرفت جدی تلاش های صلح می شود. در این سالها همواره اختلاف نظر ها روی این که چگونه با طالبان مذاکره شود همواره وجود داشته است.
این درحالیست که بسیاری در داخل کشور نیز از نحوه تلاشهای صلح دولت راضی نیستند مسلما این عده جداً مخالف اینگونه مذاکرات صلح اند و چنین مذاکراتی راجع به آیندهء افغانستان با طالبان را بر نمی تابند. به باور این عده حکومت باید پیام روشن به طالبان بفرستد و بگوید، آنها صرف زمانی می توانند در افغانستان جای داشته باشند که ارزش ها و دست آورد های جدید افغانستان را احترام گذاشته و آنرا بپذیرند. در واقع از دید این عده طالبان منحیث یک نیروی سیاسی باید مطابق متن دموکراسی عمل کنند. آنان باید در سطح انتخابات ولایتی، یا سطح خارج از آن مطابق اصول دموکراسی برنده شوند مانعی برای حضور آنان در قدرت وجود ندارد. اما اگر با روش های غیر دمکراتیک خواهان سهم گیری در قدرت باشند چنین چیزی قابل پذیرش نیست.
مسلما اگر این ناهماهنگی ها میان حکومت، و جریان های مختلف سیاسی در داخل وهمینطور کشورهای ذیدخل در مسائل افغانستان همچنان ادامه یابد افغانستان بجای رفتن به سمت صلح و ثبات به خشونت ها و تنشهای بیشتر دچار خواهد شد. علاوه بر اختلاف نظر ها در داخل افغانستان در خصوص صلح، حامیان و همکاران بین المللی افغانستان نیز کاملا با دولت افغانستان در خصوص نحوه انجام مذاکرات توافق نظر کامل ندارند به همین دلیل اکنون آنگونه که از اظهارات اخیر رئیس جمهور کرزی بر می اید هم طالبان و هم طرف های خارجی و غیر آفغانی آنان حکومت افغانستان را عملا کنار گذاشته اند.
از جانبی سیاست های آمریکا نیز در این زمینه کاملا روشن و شفاف نیست در حالیکه برخی از مقامات آمریکایی آشکارا از سیاست سرکوب شدید شورشیان و وادار ساختن آنان از طریق افزایش فشارها به پذیرفتن صلح تاکید دارد برخی دیگر از گشایش دفتر طالبان در قطر استقبال نموده و به گونه ی سخن می گویند که گویی خواهان امتیاز دهی به طالبان و سازش با آنان هستند. دراین میان رئیس جمهور افغانستان رویکرد خصمانه را با مخالفان مسلح نمی پذیرد او همواره از مخالفان با عنوان برادران ناراضی یاد کرده است.
اما در مجموع به نظر می رسد ایالات متحده همزمان با اینکه روی کاهش دادن نیروهایش از افغانستان فکر می کند، مذاکرات با طالبان را نیز در دستور کار قرار داده است. اما از اظهارات مقامات آمریکایی چنین بر می اید که آنان براین خواسته شان تاکید خواهند کرد که طالبان باید روابط شان را با القاعده قطع کنند، آنها باید قبول کنند که قانون اساسی افغانستان را احترام می گزارند و آنها باید آماده باشند تا سلاح های شان را بر زمین بگزارند. در آن صورت است که طالبان احتمالاً می توانند بحیث یک بخشی از ساختار سیاسی افغانستان باشند.
از طرفی با وجود آن که طالبان تحت فشار نیروهای امریکایی قرار دشته اند، خشونت ها با موجی از حملات طالبان در سرتاسر افغانستان بشمول مناطق نسبتاً آرام همچنان ادامه داشته است. این حقایق نشان می دهد که افغانستان در آینده نیز بیش از گذشته با تنشها و خشونت های بیشتر مواجه خواهد بود. از مجموع آنچه تاکنون گفته آمد می توان نتیجه گرفت که ما درده سال گذشته شاهد ناتوانی در مهار بحران جنگ بوده ایم. از این رو بایسته است رویکردها نسبت به جنگ افغانستان در مسیر مثبت تغییر کند در غیر این صورت نمی توان به مهار خشونت ها در افغانستان امیدوار بود.
http://www.dailyafghanistan.com/latest_detail.php?post_id=127188
در سالهای گذشته همواره حکومت وعده داده است برای آنانکه به روند صلح می پیوندند، امتیازهای فراوان قایل خواهد شد و آنانرا در قدرت سهیم خواهد ساخت. این امتیاز دادن ها همچنان نیز ادامه دارد. ولی امتیاز دادن های از این دست، تجربه نشان داد که به صلاح کشور تمام نشده است. زیرا امتیاز دادن به این افراد اولا اینکه دیگران را وسوسه می کند تا با ایجاد نا امنی و پیوستن به مخالفان یا تشکیل گروپ های تخریبی جدید، بتوانند دولت و شورای صلح را تحت فشار قرار دهند تا برای شان امتیازات لازم را فراهم نماید.
در واقع این عمل باعث می شود که بهانه ی خوبی برای عده ی فرصت طلب فراهم شود که از این مدارا و تسامح دولت به عنوان یک ابزار فشار بر علیه خود حکومت استفاده نمایند. از جانب دیگر اینکه مسلما با پیوستن تعداد بیشتر افراد به صفوف مخالفین روحیه مخالفان قوی ترشده و نا امنی ها و اخاذی از مردم ودولت بیشتر خواهد شد. همین اکنون هم کم نیستند افرادی که در شاهراه ها و سرک های عمومی در کشور به اخاذی و سرقت اموال مردم تحت نام طالب و مخالف حکومت با بهانه های مختلف اقدام می کنند. این امتیاز دهی ها به این افراد با عث تشویق بیشتر آنان و افراد دیگر برای دست زدن به اقدامات مشابه خواهد شد.
حوادث وانفجار هایی که گاها در شهر های مختلف کشور رخ می دهد نشان می دهد که مخالفان حکومت به این باور رسیده اند که با خشونت افرینی های بیشتر امتیازات بیشتر را بدست می آورند. بنا بر این برای مهار این خشونت ها و ممانعت از اقدامات بعدی مخالفان، بهترین راه این است که در قدم نخست ولایات نا امن کشور از وجودمخالفان معاند پاکسازی گردد و به آن دسته ازمخالفانی که به روند صلح می پیوندند همان امکانات عادی که برای یک شهروند عادی فراهم است را دولت فراهم سازد. آن هم برای آن دسته از مخالفانی که حقیقتا زمین و سرپناه و امکانات اولیه زندگی را در اختیار ندارند. این عده می توانند پس از آن که به جنایت های آنان رسیدگی صورت بگیرد مستحق دریافت کمک های دولت باشد همانگونه که سایر شهروندان کشور نیز در صورت ارتکاب جرم چنین اند.
اما دادن امتیازات خاص و زیاد برای این عده مسلما پیامد های سوء بدنبال خواهد داشت و نه تنها به تسریع روند صلح کمک نخواهد کرد که باعث تقویت نا امنی ها و شکل گیری ذهنیت های منفی نسبت به تلاش های صلح در کشور خواهد شد. مطمئنا نمی توان گفت دولت و شورای صلح بدنبال شکل گیری چنین ذهنیتی در شرائط کنونی برای جامعه افغانی است. پس بیش از این با امتیاز دهی های بی مورد به مخالفان به تشدید خشونت ها و تنشهای بیشتر در کشور کمک نکنیم.
اما عامل اساسی تر ناتوانی در مهار جنگ این است که یک همکاری جدی و حمایت قاطع و همه جانبه غرب از روند صلح با روشهای کنونی آن در مقام عمل وجود ندارد. غربی ها نگرانی های دارند که همواره به زبان های مختلف از جانب مقامات غربی بیان می شود و نبود یک استراتیژی مشترک و مشخص دراین زمینه با دولت افغانستان از عوامل عدم موفقیت تلاشهای صلح است. وجود دیدگاه های متفاوت در خصوص صلح و شرائط آن است که به نظر می رسد مانع پیشرفت جدی تلاش های صلح می شود. در این سالها همواره اختلاف نظر ها روی این که چگونه با طالبان مذاکره شود همواره وجود داشته است.
این درحالیست که بسیاری در داخل کشور نیز از نحوه تلاشهای صلح دولت راضی نیستند مسلما این عده جداً مخالف اینگونه مذاکرات صلح اند و چنین مذاکراتی راجع به آیندهء افغانستان با طالبان را بر نمی تابند. به باور این عده حکومت باید پیام روشن به طالبان بفرستد و بگوید، آنها صرف زمانی می توانند در افغانستان جای داشته باشند که ارزش ها و دست آورد های جدید افغانستان را احترام گذاشته و آنرا بپذیرند. در واقع از دید این عده طالبان منحیث یک نیروی سیاسی باید مطابق متن دموکراسی عمل کنند. آنان باید در سطح انتخابات ولایتی، یا سطح خارج از آن مطابق اصول دموکراسی برنده شوند مانعی برای حضور آنان در قدرت وجود ندارد. اما اگر با روش های غیر دمکراتیک خواهان سهم گیری در قدرت باشند چنین چیزی قابل پذیرش نیست.
مسلما اگر این ناهماهنگی ها میان حکومت، و جریان های مختلف سیاسی در داخل وهمینطور کشورهای ذیدخل در مسائل افغانستان همچنان ادامه یابد افغانستان بجای رفتن به سمت صلح و ثبات به خشونت ها و تنشهای بیشتر دچار خواهد شد. علاوه بر اختلاف نظر ها در داخل افغانستان در خصوص صلح، حامیان و همکاران بین المللی افغانستان نیز کاملا با دولت افغانستان در خصوص نحوه انجام مذاکرات توافق نظر کامل ندارند به همین دلیل اکنون آنگونه که از اظهارات اخیر رئیس جمهور کرزی بر می اید هم طالبان و هم طرف های خارجی و غیر آفغانی آنان حکومت افغانستان را عملا کنار گذاشته اند.
از جانبی سیاست های آمریکا نیز در این زمینه کاملا روشن و شفاف نیست در حالیکه برخی از مقامات آمریکایی آشکارا از سیاست سرکوب شدید شورشیان و وادار ساختن آنان از طریق افزایش فشارها به پذیرفتن صلح تاکید دارد برخی دیگر از گشایش دفتر طالبان در قطر استقبال نموده و به گونه ی سخن می گویند که گویی خواهان امتیاز دهی به طالبان و سازش با آنان هستند. دراین میان رئیس جمهور افغانستان رویکرد خصمانه را با مخالفان مسلح نمی پذیرد او همواره از مخالفان با عنوان برادران ناراضی یاد کرده است.
اما در مجموع به نظر می رسد ایالات متحده همزمان با اینکه روی کاهش دادن نیروهایش از افغانستان فکر می کند، مذاکرات با طالبان را نیز در دستور کار قرار داده است. اما از اظهارات مقامات آمریکایی چنین بر می اید که آنان براین خواسته شان تاکید خواهند کرد که طالبان باید روابط شان را با القاعده قطع کنند، آنها باید قبول کنند که قانون اساسی افغانستان را احترام می گزارند و آنها باید آماده باشند تا سلاح های شان را بر زمین بگزارند. در آن صورت است که طالبان احتمالاً می توانند بحیث یک بخشی از ساختار سیاسی افغانستان باشند.
از طرفی با وجود آن که طالبان تحت فشار نیروهای امریکایی قرار دشته اند، خشونت ها با موجی از حملات طالبان در سرتاسر افغانستان بشمول مناطق نسبتاً آرام همچنان ادامه داشته است. این حقایق نشان می دهد که افغانستان در آینده نیز بیش از گذشته با تنشها و خشونت های بیشتر مواجه خواهد بود. از مجموع آنچه تاکنون گفته آمد می توان نتیجه گرفت که ما درده سال گذشته شاهد ناتوانی در مهار بحران جنگ بوده ایم. از این رو بایسته است رویکردها نسبت به جنگ افغانستان در مسیر مثبت تغییر کند در غیر این صورت نمی توان به مهار خشونت ها در افغانستان امیدوار بود.
http://www.dailyafghanistan.com/latest_detail.php?post_id=127188
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر